رسیدیم سر سه راه ابو غریب از دور معلوم بود بچه های لشگر ایستادن یک ماشین پاترول هم بود از انتم های بیسیم زده بیرون از شیشه هایش داد میزد ماشین حاج محمد کوثری فرمانده دلاور ل 27 بود سریع پیاده شدیم بچه ها را بردم زیر یک پل کوچک زیر جاده اسفالت نشاندیم از ترس بمب باران هواپیماها چون دنبال هدف بودن انها هم میدانستن منطقه خالی شده انقدر پائین پرواز میکردن بچه ها را نشاندیم با احمد رفتیم پیش حاجی احمد گفت که بچه های تخریب هستیم کاری هست حاجی که چهره اش روحیه بود گفت باشید تا خبرتان کنم کنار حاجی طیق سنوات عملیات ها ماندیم بقول معروف جلو چشم بودیم که کار پیش امد معطل نشن بچه های گردان عمار رفته بودن جلو منتظر دستور حرکت بودیم به سمت جلو هر کس تو فکر بود ولی همه به این فکر میکردن اخه چی شده یکدفع عراق انقدر قوی شده کستاخ خبرای ناگوار هم میرسید از جلو ماشین های ارتشی هم که داشتن میرفتن عقب از سمت دهلران هر کدام چیزی میگفتن بعصی ماشین ها را نگه میداشتیم پیاده میشدن با ماشین بعدی یا جلوی میشدن ماشین میذاشتن که کمبود نباشه تو همین گیرو دار بود که یک جیپ ارتش ایستاد از وضع جیپ معلوم بود که باید فرمانده باشد که همان هم شد فرمانده لشگر 21 حمزه بود پیاده شد بچه ها دورش جمع شده بودن که حاجی امد با هم چند قدمی دورتر از بچه ها شدن شروع کردن به صحبت کردن که حاجی احمد صدا زد گفت یک تانک برادران ارتشی کمی جلوتر خراب شده مانده بچه ها بفرسدید که از کار بیندازنش که خدای نکرده دست دشمن نیافتد دوتا از بچه ها کمی مواد منفجره برداشتن رفتن جلو تا از کار بیندازنش بعد از نیم ساعتی شد که فرمانده لشگر 21 حمزه سیدالشهدا سوار شدن رفتن هواپیما ها که دست بردار نبودن ماشینهایی که پشت سر هم بودن اگر تا قبل از ما سالم بودن میگفتیم که با فاصله از هم بروند که دچار حمله هواپیما نشن چون دیدیم که چطور ستون ماشینها را بمب باران میکردن هدف خوبی بودن ولی تک تک که میشدن شانس بیشتر برای سالم رسیدن به عقب داشتن در یک ان همه همه ای شد تعدای از بچه های گردان عمار که مانده بودن نشستن پشته تویوتاها ما هم نشستیم حاجی گفت سریع برید جلو پیک گردان امده بود عقب که ما را ببره جلو خود حاجی و بقیه هم جمع کردن تا بیاند جلو تر که حاجی هم نزدیک درگیری باشه هم قرارگاه تاکتیکی مشخصی باشه برای هدایت کار همه حرکت کردیم امدیم نزدیک تنگه که ایران یک چاه نفت از قدیم انجا داشت من برای عملیات والفجر1 انجا را یادم بود رسیدیم به انجا یادم رفت سال 61 عملیات والفجر 1 حاجی با بقیه سمت چپ وسط یک شیار مستقر شدن که مسلط باشه برای هدایت کار ما هم احمد پیاده شد خوب درست که سال های سال بود که باتهم بودیم انقدر هم عملیات رفته بودیم از این لحظات خداحافظی داشتیم ولی این بار سخت بود با حجب و حیا خاص خودش احمد زیر گوشم گفت علی جدا مواظب خودت باش رفتی سلام مارا به سید برسان دیگه نذاشتم احساسات غلبه کنه پریدم پشت تویو تا با بچه های گردان حرکت کردیم به سمت منطقه ای درگیری سنگین ترین سلاح ما کلاش بود چند قبصه ارپی جی 7 چون یکدفع تک عراق اغاز شده بود و هنوز لشگر به طور کامل از غرب نرسیده بود برای همین نه اتش توبخانه نه ارپی جی فقط کلاش نارنجک نزدیک پل ابوغریب که شدیم شدت اتش دشمن هم سنگین تر هم منطقه را دود گرفته بود بچه های توی خط که مردانه میجنگیدن مثل گل پرپر میشدن با شنیدن صدای خشک موتور تویوتا ما را دیدن خوشحال شدن یک مسله که خیلی اذیت می کرد تشنگی نبود اب و یخ توی گرمای برج 5 جنوب ولی برعکس عراقی ها از تانک پیاده میشدن به هم فلاکس اب میدادن میدانستن که اتش نوپخانه که نداشتیم کلاشم که مهمات کافی نبود زیر اتش سنگین دشمن پیاده شدیم مین ها را برداشتیم سریع بردیم زیر پل گفتم ....شادی ارواح طیبه ای شهدا امام شهدا صلوات /.ادامه دارد علی اژیر

خبر امدن عراقی ها ان هم از تنگه ای ابوغریب ولی انگار همه چیز دست به دست هم داده بود که یاران خمینی در غربت باشند انگار هوای تابستان جنوب هم غم گرفته بود با احمد حسن زاده در مقر خودمان یعنی تخریب ل 27 نشسته بودیم همه مات بودن که یک موتور که معلوم بود پیک لشگر از درب مقر اخه نمی دانم دوستان توی کاروان های راهیان نور رفتن دوکوهه یا نه مقر تخریب دور تا دورش خاکریز زده بودیم و وسط ان حسینه ای گردان که سال 63 ساخته شد هست و دور تا دور خاکریز ها از تو چادرهای گروهانهای گردان تخریب بود که این اخرای جنگ سیمانی کرده بودیم چون کارمان با مین و انفجارات بود مقرمان بیرون دوکوهه بود سمت رودخانه برای همین گردان تخریب از معنویت خاصی برخوردار بود هنوز قبرهای پشت خاکریز بچه ها هست خلاصه با احمد نشسته بودیم توی چادر پیک لشگر که رفت سمت چادر فرماندهی به احمد گفتم که احمد باور کن خبری است هنوز حرفم تمام نشده بود که نجف پناهی که پیک گردان تخر یب بود با ان لحجه اذری شیرینش سمت چادر ما می دوید اخه هنوز کل بچه ها از غرب نیامده بودن یعنی میشه بگی کل لشگر هنوز از غرب نرسیده بود برای همین تنها نیرهای که بودن بچه های گروهان امام حسن {ع}که گروهان ما بود ان هم تعدای به استعداد یک دسته بودیم که نجف رسید گفت حاج احمد بیا حاج ناصر کارت داره بعد از شهادت سه تا مسول گروهانها سلطان محمدی و کندی و سید حسن و مجروح شون فرمانده دلاور و متین ووگردان حاج منصور رحیمی ناصر رحیمی و مجید ثابتی شده بودن مسول گردان البته تخریب همه ای نیرهایش قدیمی بودن جدید ترین نیرهایگردان دو سال بود که بودن برای همین یک صفای صممیت خاصی هم بین بچه ها بود منو احمد راه افتادیم سمت چادر فرماندهی که دیدیم ناصر رحیمی دارد میاد سمت حسینه گردان روی سکوی میدان صحبگاه نشست منو احمدمک نشستیم ناصر یک سری از اوضاع احوال کلی جنگ گفت حرفاش خیلی غم بار بود و مظلومیت از صدایش هویدا بود تا رسید به اینکه عراق از مهران دهلران ابوغریب امده تو و هیچ کسی جلو دارش نیست هر طور شده بروید خودتان را به گردان عمار برسانید گفت سر سه راه ابوغریب باید حاج محمد کوثری فرمانده لشگر و بچه های لشگر باشند خلاصه گفت فقط خودتان را برسانید بیشتر هم مواد منفجره و مین ضد تانک خودرو ببرید من سریع امدم سمت چادر بچه ها که از رفت و امد ها فهمیده بودن زودتر اماده شده بودن دیگه لازم نبود برای رفتن جلو نیرو را جدا کنی که یک سری از دستت ناراحت بشوند که چرا انها را نبردی تقریبا کل بچه ها اماده شدن رفتیم جلوی تسلیحات کلی مین مواد منفجره برداشتیم اما الان که فکرمیکنم درست مثل روزهای اول جنگ بچه ها غبراق و اماده بودنند شوخی های معمول شب عملیات البته معلوم بود که ان شور حال را ندارد وسائل را بار زدیم با خداحافظی کردن گرمی از گردان از مقر زدیم بیرون سمت دوکوهه بعدش هم سمت کرخه ابوغریب رسیدیم پادگان گردان های لشگر یکی ناقص یکی اصلا نیرو نداشت برای همین دوتا گردان یکی شدن حال و هوای دوکوهه غربت بود اما این بار امام بود یاران با وفایش هم بودن از دژبانی پادگان زدیم بیرون رسیدیم کنار جاده اندیمشک که سیل ماشین ها شلوغ همه به سمت تهران یعنی به سمت عقب خرم اباد زنجیروار میامدن ماشین های شخصی و بعصی جاها ماشین های ارتشی هم بودن البته خدا رحمت کند امیر ارتش بد علی صیاد شیرازی دستور داده بود که سربازان ارتش را موقع عقب نشینی از دژبانی فقط اسلحه یشان را بگیرن بگذارند بیان عقب ولی درجه دارها را درجات شان را بکنند سلاح تحویل بدهند که خودش رسید ماشین ها زنجیروار بسوی عقب تنها ماشینی که رو به جلو میرفت ماشین ما بود که ان هم گاه گاهی با صدای برگردید یکماشین عبوری گوشمان سرخ میشد عقب ننگ مان باد تک و توک ماشین رو به جلو میرفت ان هم نظامی بود رسیدیم شهر یا خدا چه شلوغی شده بود مردم داشتن شهر رو خالی میکردن  با هر وسیله ای که داشتن به سمت شهر عقب همانطور بود تک و توک ماشین ها روبه جلو میرفتن مابقی زنجیر وار بسمت عقب حرکت میکردن رسیدیم پل کرخه حالا دژبانی نمی گذاره هیچ کس برود جلو البته حق داشتن چرا  که تنها کسانی که جلو میرفتن و به سمت جلو  میرفتن تک وتوکماشین های سپاه و ارتشی بود مردم که دوباره اوارگی شان انگار شروع شده بود از طرفی خطر بمبباران  هم تهدید میکرد بچه ها را با هزار مکافات از پل کرخه رد شدیم یک خاکریز جدید بعد از پل کار احداثش داشت تمام میشد که اگر تا ان موقع کمی شک داشتم که شاید کمی هم غلو باشد با دیدن خاکریز همگی هم دیگر را نگاه کردیم انگار شهدای فتح المبین صدا میزدن که چه شد پشت تویوتا هیچ کس کوچکترین حرفی نمی زد یاد ندارم در سخت ترین شرایط عملیات هم بچه ها انقدر ساکت شده باشند پشت خاکریز ی که احداث کرده بودن تعدا کمی نیرو چیده بودن هر بیست متر یک نفر را گذاشته بودن ان ها هم با تعجب به ما نگاه میکردن که کجا میرویم هر چند دقیقه شاید پنج دقیق یک ماشین ارتشی با کلیه لوازمش داشت عقب میامد یک دفعه حاجی جوش اورد ما که به سمت جلو در حرکت بودیم علامت پیروزی را نشان میدادیم انها هم همان علامت را برعکس رو به پائین میگرفتن سوکت حاکم بر عقب تویوتا حاکی از همین مسله شد که بهت و حیرت از صورت بچه ها میشد فهمید که همه نگران بودن نه نگران جان خود در ان لحظات به تنها فکری که همه میکردن یعنی خدا چی شده چرا دوباره ورق برگشت ما که تا اخر ایستادیم ما که مثل مردم کوفه نیستیم که امام خویش را تنها بگذاریم همین طور که جاده خلوت و اگر ماشینی در حرکت بود هواپیماها از بی هدفی دنبال ماشین میکردن وتا هدف قرار نمیدادن دست برداشت نبودن ..ادامه دارد /شادی ارواح طیبه ای شهدا امام شهدا صلوات /علی اژیر

در دبلاک قبلی ان یک ماه پایانی در زمان خودش یعنی نزدیک سالگرد قبول نوشتم و چون ان در دسترس نیست بر ان شدم که مجدد بنویسم چون واقعا ان یک ماه پایانی جنگ از هر لحاظی در یادها ی رزمندگان ماندگار شد از امشب به ترتیب  وقایع اتفاق افتاده در ان یک ماه را مورور می کنیم انشاالله /از چند ماه قبل اصلا چهره جنگ دگرگون شده بود شاید این امتحانی بود برای امت برای رزمندگان برای کسانی که احساس خستگی میکنند و دشمن با توجهه به کمک هایی که بهش شده بود که در اغاز جنگ اگر مثلا با 10 لشگر و 5 تیپ پیاده مکانیزه تجاوز خودش را اغاز کرده بود اخر جنگ تعدا این تیپ و لشگرهایش دو برابر شده بود صدام حتی بر سر در شهر های خودش از افرادی که از امدن به جبهه خود داری میکردن دار میزد برای همین استعدا نیروهایش دو برابر اغاز تجاوز شده بود بر عکس ما بر اثر نبود نیرو حالا به هر علت فرسایشی شدن جنگ و به بنبست رسیدن محلی برای عملیات جدید و اینکه رزمندگان ما میدانستن که اکثرا حملات ما از برج ده و یازده است برای همین نیرو همیشه انطور که باید در اوایل بود در دست رس نبود و از طرفی عدم هماهنگی بین ادارات و نیرهای اعزامی کمبود امکانات و تجهیزات و از همه مهم تر سر گرم شدن بخش عظیمی از نیرها در جبهه شمالغرب که پیروزیهای خوبی هم بدست امد و غافل شدن از جنوب که منطقه ای حساس جنگ بود و باز پس گیری فاو توسط عراق روحیه دشمن بالا برد و باز هم نقش استکبار در تبلیغات که ایران جنگ طلب است و با همین تبلیغات داشت کم کم موفق میشد که ایران را چهره ای جنگ افروز و خطر ناک نشان بدهد و اینکه دشمنان قسم خورده اسلام ایران انقلاب فرصت را مناسب دیده و به نقطه ای مشترکی رسیدن که بهترین زمان برای یک سر کردن کار ایران اسلامی  وانقلاب اسلامی الان است که به لطف خدا که مکر شان را خنث کرده و با درایت و هوشیاری امام راحل با قبول قعطنامه ای 598 از سوی جمهوری اسلامی خط بطلانی بر همه ای نقشه های انان کشید و دست شان خالی شد و دیگر جای هیچ بهانه ای نگذاشت برای دشمنان تازه شرایط قعطنامه را هم ایران عوض کرده بعدا قبول کرد وانها فکرش را هم نمی کردن که امام با قبول ان موافقت کند اما غافل بودن کسی که فقط برای رضای خدا قدم بر میدارد برای رضای او هم از ابروقسمت بعدیی خود میگذرد و کشور و ملت و اسلام عزیز را با فدا کردن جان خویش نجات میدهد میشه بگی قبول قعطنامه از طرف ایران یکی از با درایت ترین تصمیمات امام بود الان وقتی فکرش میکنی جدا چقدر امام توکلش به خدا بود چون امریکا با زدن هواپیمای مسافری ما عملا وارد جنگ شده بود و قصد تجزیه ایران را داشتن که لطف خدا و درایت امام تمام برنامه هایشان را نقش بر اب کرد چون بلاخره انها امده بودن بمانند درست اول جنگ نتوانستن ولی اخر جنگ یک بار دیگر کم مانده بود دوباره خرمشهر سقوط کند که اگر چنین میشد حتی با قبول قعطنامه سخت میشد صدام و استکبار را این بار بیرون راند و اما دوکوهه این روزها حال و هوای دیگری دارد از بعد از سال 64 که شرایط بر اثر تحریم ها سخت تر شده بود تا ان سال یعنی 67 دیگر گردانهای لشگر که در میدان صحبگاه پر بودن و می چرخیدن خبری نبود لشگر چند تا گردان ناقص داشت که ان هم تعدایش هنوز از غرب نرسیده بود و خلاصه غربت عجیبی بر دوکوهه نشسته بود بغصی گلوی دوکوهه را می فشارد که کجایند مردان گردان ها و انها هم که بودن خسته و تن مجروح از سال ها جنگ نا جوان مردانه ولی مثل کوه استوار بودن بار دیگر داشت واقع عاشورا ی 61 هجری تکرار می شد اما این بار خمینی بود و یارانشم بودن و امام خویش را تنها نگذاشتن خبر اوردن عراق با یازده لشگر از فکه عین خوش دهلران ابو غریب و سمت خرمشهر از خط عبور کرده و بسوی هدف هایش سریع دارد پیش روی میکند اولش کمی جا خوردیم با یازده لشگر پس در شمال غرب کی جلوی بچه ها را دارد اینجا بود که فهمیدیم عراق از ماها قبل با کمک استکبار خودش  را اماده میکرده ..ادامه دارد شادی ارواح طیبه ای شهدا امام شهدا صلوات /علی اژیر